De cultuurcriticus Neil Postman schreef ooit een essay waarin hij beargumenteerde dat de beste vorm van onderwijs die een school kan bieden zich niet richt op de ontwikkeling van kennis, maar het verwijderen van onwetendheid, of, in zijn woorden, "stupiditeit". Hij wees erop dat de westerse geneeskunde zich werkelijk is gaan ontwikkelen toen het zich niet langer op een wazig idee van gezondheid richtte, maar op het concreet verwijderen van ziekte.
Wellicht moeten we de leer van de Boeddha ook in dit licht zien. In plaats een wazig concept van geluk centraal te stellen in zijn Leer, begon de Boeddha bij het fundamentele probleem van lijden. Lijden is het meest fundamentele van alle menselijke ervaring. Het voelt ook voor veel mensen als het meest echte. Maar, zoals de Boeddha zelf zegt, deze wereld bestaat uit tegengestelden: als er lijden is, dan moet er ook het opheffen van het lijden zijn. En daarmee komen we bij het uiteindelijk doel van het boeddhisme, wat de Boeddha in zijn meer poëtische en gevleugelde uitspraken ook wel het hoogste geluk noemt, het geluk van de ontwaking van de geest.
